با فضای جدید آشنا شید..
کار پریاعه=")💗
قشنگ شده؟بگید که دوسش دارید:">
خودم عاشقش شدم!
با فضای جدید آشنا شید..
کار پریاعه=")💗
قشنگ شده؟بگید که دوسش دارید:">
خودم عاشقش شدم!
_این کلمه ای بود که باید میگفتی ولی نگفتی
چرا نگفتی؟خب دلیلش سادس..《ترس از ناراحت شدن شخص مقابل》
_خب آره..
_آره؟
_خببب..
_میبخشید ولی تو یه احمقی
_نه من فقط یکم مهربونم همین
_فکر میکنی احمق های دورت اولش یه مهربون گوگولی نبودن؟
_ولی مهربونی قشنگه
ابرو هاشو بالا میندازه و نمایشی برام دست میزنه
_آفرین..درسته مهربونی خیلی قشنگه ولی بگو به چه قیمت
سرمو پایین میندازم و به آیینه مقابلم خیره میشم.
_به قیمت نابود کردن خودت و خواسته هات؟
سرشو تکون میده و ادامه میده:
_احمق بودن با مهربون بودن فرق کیم چومیون
اخمی میکنم و با حرص میگم:
_خب که چی،مهربون ها همیشه محبوبن
_اره ولی محبوب هایی که میشه به وقتش با یه کلت دخلشونو در آورد!
محبوب هایی که از ترس ناراحت شدن بقیه مثل یه بزدل میگن: "باشه عزیزم"
محبوب هایی که هرگز کاری که میخواستن و نکردن!بیا رو راست باشیم،تو هرگز دلت نمیخواست اون وب رو فالو کنی ولی چون طرف مقابلت ازت خواست این کارو کردی،اگه یه احمق نیستی پس چی هستی دختر؟
بهش نگاه کردم،به عمق چشماش،چقدر شبیه من بود ولی نبود!
_خب..
_تو با بله گفتن به هر پیشنهادی نه تنها مهربون به نظر نمیرسی بلکه داری فریاد میزنی "من یه احمق ساده ام،تا میتونید ازم سو استفاده کنید!"
مهربون بودن خوبه چومی ولی به وقتش و به شیوه خودش..
تو حتی بلد نیستی نه بگی،این یعنی داری تو یه باتلاق غرق میشی ولی فریاد نمیزنی تا کمک بخوای!یعنی داری توی دریا غرق میشی ولی چون نمیخوای قایقی که داره زیرت میگیره ازت ناراحت شه چیزی نمیگی و همونجا میمیری.
به چشماش زل زدم..حرفی برای گفتن بود؟مسلما نه!اون داشت حقیقت رو توی مغزم فریاد میزد.
_میدونی..تقصیر تو نیست،آدما از یه جایی به بعد انقدر کور شدن که نفهمیدن همیشه نباید بله بشنون،همیشه نباید با جواب مثبت لبخند بزنن،همیشه لازم نیست به هدفشون برسن با استفاده از بقیه!یاد نگرفتن که سلیقه ها متفاوته و یاد نگرفتن که نباید شهرت رو به زور به دست آورد،یاد نگرفتن که گاهی بیخیال لایک و فالو شدن و بازدید خوردن پست های اینستا گرامشون بشن و فقط مفید باشن..
حرفاش از لایه های مغزم رد میشد و منطقی به نظر میرسید..چطور شد که اینارو فراموش کردم؟!
به عمق آیینه،به دختری که بیش از حد شبیهم بود نگاه میکردم و اون با چشمای سادش بهم میخندید
_چومی..گاهی باید نه گفت تا دنیارو نجات داد!
چشماشو بست..و آروم از توی آیینهی نقره ای محو شد؛
کفشامو پوشیدم و از اتاق بیرون رفتم،وارد خیابون شلوغ شدم و به مردمی که تا قبل از این همیشه ازم جواب مثبت شنیدن نگاه کردم..
شاید وقتش رسیده باشه که یاد بگیرن نه مخالف بلهاس ولی میتونه یه جواب باشه!
جوابی از دل صداقت..
+دلم خیلی از خودم پر بود..من داشتم توی کلمه "باشه" "بله" "خیله خب" غرق میشدم و حالا یکم احساس سبکی میکنم..
این جانب مدت طولانی ای نت نداشت نبود..اما حالا هست و..چشمتون روشن/:😂💫
میدونم دلتون برام تنگ شده بود..(وی سعی در دلداری دادن خود دارد ک مثلا کسی دلش برایش تنگ شده است..)
و خب با دیدن اون ستاره های بالا هنگیدم و حالا نمیدونم باید چیکار کنم و از کجا شروع کنم و چیو بخونم و چیکار کنم😐😭
چرا هروقت ک هستم پرنده تو بیان پر نمیزنه؟اما امان از وقتی ک نباشی..بمب توش میترکه/:
چخبره بچز؟😐😭😂
+وی با اشک میرود ستاره ها را چک کند..
+میخوام قالبو عوض کنم..بعله:"
از اونجایی که یه عشق لباس و استایل و این چیزا میباشم از این چالشه خوشم اومد و تصمیم گرفتم انجامش بدم="]منبعش و هم نمیدونم اینور اونور دیدم..
زل زدم به قالب..به بکش
به رنگ زردش
به هدر هاش
و به این نتیجه میرسم که یه طوریه=/
یه طوری نیست؟!
خوبه؟زردش دلو نمیزنه؟
هوففف روانی شدم..
"شاید فکر کنی توی مسیر زندگیت تنهاترینی اما من آخر تموم مسیر هایی که میری با چتر خیسم منتظرت ایستادم."
جئون جونگکوک،۲ مارس ۱۹۹۱
باران هر لحظه سردی و خشونت خودش را بیشتر به رخ تنم میکشید.بی رحمانه خودش را به تنم میکوبید و هر لحظه بیشتر میخواست سردی هوای اطراف را به قلبم انتقال دهد..
دست هایم را ضربدری کردم و بازو های خیسم را بغل گرفتم.یخ زده بودن و بی حرکت شده بودند!
به پاهای برهنهام که داشتن خودشان را روی آسفالت سرد و خیس خیابان میکشیدند خیره ماندم؛نیم ساعتی بود که بی هدف و تنها فقط بین کوچه ها،خیابان ها،چهارراه ها و پیاده رو ها پرسه میزدم.به دنبال چه بودم؟
بی شک ساعت ۲:۱۱ دقیقهی شب به دنبال چیزی نمیتوانستم باشم
حتی یادم نیست چرا و چگونه تصمیم گرفتم پای پیاده راهی خیابان ها بشوم.
قطرههای آب از روی موهایم سر میخوردند و کل صورتم را پر کرده بودن،باد سردی خودش را به تنم کوبید و بار دیگه تنهایی نا مطلوبم را به ذهنم یادآور شد..
چرا حتی این باد هم تصمیم نداشت کمی..فقط کمی با قلبم یاری کند؟
چرا حتی این زمین هم کمی دلش به حال رهگذر پا برهنهای که در تاریک ترین زمانشب بین خیابان ها پرسه میزد نمیسوخت و با او نرم تر رفتار نمیکرد؟چرا انقدر سرد بود؟!چرا انقدر سخت بود؟!
کم کم سرما داشت با جانم پیوند میشد که صدای قدم های سریع کسی را از نزدیکی شنیدم.سرم را بلند کردم و سایهی بلند قامتی که به سمتم می آمد را بین شرشر باران دیدم..
سایه نزدیک و نزدیک تر میشد..
نزدیک شد
نزدیک شد
نزدیک تر..
حالا کاملا پیش چشمان حیرانم ایستاده بود،چتری خیس و آبی دستش بود و با چشمانی غرق در اشک نگاهم میکرد.
لب های خیس و حیرانم میلرزیدند و حتی توان پرسیدن یک سوال کوچک را از او نداشتند!
_دیوونه شدی نه؟
چقدر صدایش پر از بغض بود..و چقدر سخت بود تصور اینکه این همه راه را به دنبال دیوانهای چون من طی کرده بود!
با دو قدم بلند خودش را به من رساند و چتر را بالای سرم گرفت و به پیشانی ام دست کشید،موهای خیسم را کنار داد و با بغضی آشکار به پایین پایش خیره ماند..
لب از لب باز کردم و با بغضی که دست کمی از مال او نداشت زمزمه وار گفتم:
_سردت میشه..
با دلخوری و حرص نگاهش را به چشمانم برگرداند و با صدایی تقریبا بلند گفت:
_ساعت ۲ شب داری توی خیابون ها مثل یه احمق تنهایی راه میری و بین سوز و سرما و بارون قدم میزنی از این کوچه به اون کوچه..تاحالا فکر کردی چقدر خودخواه و احمقی؟!
لبخند محوی زدم و با آهی به آسمان و ماهی که پرنور تر از هر وقتی بود چشم دوختم.
_من همیشه تنهام..حتی وقتی این خیابون ها پر از آدم باشه!
با بغضی شدید تر نگاهم کرد و سرش را به چپ و راست تکان داد و با عجز نالید:
_تو تنها نیستی!من آخر تموم مسیر هات با چتر خیسم منتظرت وایسادم!
باران خود را به چتر،زمین و تن هایمان میکوبید و صدای زیبایی ایجاد میکرد..
صدای جیرجیرک ها در تاریکی میپیچید..
چشم هایمان از خیره ماندن بهم خسته نشده بودند؛او هنوز هم با چتر خیسش کنارم ایستاده بود و خیسی این باران را به جان خریده بود!
_اگه یه روز..چتری نداشتی چی؟منتظر میمونی؟
در چشمانش ستاره های نقره ای رنگ میرقصیدند و هلهله ای برپا کرده بودند..
_بدون چتر هم میشه منتظر بود!
_اگه بارون قطع نشد چی؟
_با بارون هم میشه منتظر بود!
_اگه سردت شد چی؟
_اونوقت وقتی پیدات کردم،میتونم با بغل کردن تو و ماه و ستاره ها گرم بشم
_اگه..اگه هرگز پیدا نشدم چی؟!
کمی سکوت کرد..
_اونوقت..باهم تا ابد پیدا نمیشیم
لبخند غمگینی زدم و خودش را هم زیر چتر آبی اش کشاندم
سردش بود،میلرزید،میترسید،اما هنوز آنجا..کنار من ایستاده بود و چترش را حصار تنم کرده بود.
همیشه میترسید و برایش سخت بود،اما دم نمیزد و آخر هر مسیر با چتر خیسش می ایستاد به انتظار..
شاید او پریزادی بود در چهرهی انسان
شاید چهرهاش انعکاس دریاچهی نقره ای رنگ و جادویی سرزمین خودش بود
شاید در چشمانش همیشه ستاره هایی رقصان میرقصیدند و نور را تا ابد در آن دریچهی مقدس روشن نگه میداشتند
شاید در دست هایش آرامش گم شدهی دنیا جریان داشت
شاید هم در کلماتش سحر و جادویی بی مانند وجود داشت
کسی چه میدانست؟
شاید این یک خواب بود
خوابی که میان ابر های شیری رنگ دنیای خوشی هایم میدیدم
یا شاید توهمی که در میان دشت های سر سبز ذهنم میساختم
میتوانست یک رویا از همان کهکشان بغلی هم باشد!
کسی چه میدانست؟!بعد از آن شب های بارانی..صبح که میرسید آرزو میکردم که ای کاش پریزاد چتر به دست هرگز یک رویا نباشد!
اینو همه گذاشتن گفتم منم بزارم دیگه..
بله..این کهکشان به ظاهر کوچولو با اون دمش ک از جنس گرد و خاک فضاییه عکس روز تولد منه:)
در 16 ژوئیه 2006 تلسکوپ هابل تصویر کهکشان ESO 239_2 را ثبت کرد.
ESO 239_2 نتیجه برخورد کیهانی بین کهکشان ها است که در نهایت منجر به یک کهکشان بزرگتر "بیضوی" میشود.مرحله میانی که در اینجا گرفته شده است یک کهکشان با دم های بلند گرد و غبار و گاز را نشان میدهد که هسته کهکشان را در بر گرفته است.
بلهه این کهکشان زیبا با اون دم بزرگش مال منه:") (یه طور میگم انگار به نامم زدنش/:😂)
زیباست میدونم..مخصوصا اون ستارهه:"""
منو ببرید همونجا زندگی کنم جام اینجا نیست!
حس میکنم این کهکشان منه..که درست توی تاریخ 25 تیر 1385 تصمیم گرفت خودشو به لنز دوربین هابل نشون بده و هابل ازش این عکس رو ثبت کرد..
از کجا معلوم..شاید یه ستاره توی همین کهکشان دارم که همراه من متولد شده و همونیه که هرشب بهم چشمک میزنه و منتظره که برم پیشش؟:)
*شت منبع یادم رفت:|
1_ستاره ها چه حسی بهت میدن؟
من کلا سرم زیاد توی آسمون و کهکشان و کلا دنیای اون بالاست و یه مدت هم میخواستم نجوم شناس شم و هنوزم عاشقشم..!
ستاره هارو که میبینم حس آرامش خاصی رو توی وجودم حس میکنم،یه آرامش به شدت نایاب:)و یاد یه آدم خاص هم میوفتم..
2_پنج تا از خوشگلای بیان اونایی رو که عکسشونو دیدی بگو/:
ودف؟/=
اینجانب عکس هیچ بنی بشری را تا به حال در بیان ندیده است پس خودمو میگم یاع یاع|:✌(خودشیفته ذهنته فرزندم!)
3_رنگی که توصیفت میکنه؟
بلو:)
آدمای زیادی رو دیدم گفتن آبی و برای تقلید از اونا نیستااا
کلا از وجودم حس آبی رو میگیرم..
حس میکنم یه اقیانوس به شدت عمیق و بزرگ وسط وجودمه
اقیانوسی که گاهی تصمیم میگیره ببلعتم و ذره ذره جونمو تصرف کنه و گاهی تصمیم میگیره تموم وجودمو خنک کنه:)
اقیانوسی که توش آدمای زیادی تصمیم گرفتن خشکش کنن ولی خب نتونستن..
من آبی ام:)!
*آهنگ Colors هالزی پلی میشود.
اوری تینگ ایز بلوووو😂💙
4_اگه میخواستی به بچه ات از بین منطق و احساس چیزی یاد بدی،کدومو بش یاد میدادی؟
منطق خوبه،خیلی هم خوبه
منطق نجاتت میده گاهی
منطق از ب فنا رفتنت جلوگیری میکنه
ولی من به بچم احساس رو یاد میدادم.خیلی هارو دیدم که از احساس به عنوان یه ضعف بزرگ یاد میکنن اما به نظر من احساس چیزیه که تورو میتونه تا عرش برسونه!
و اگه برای هر آدمی حرومش کنی هم میتونه تورو از همون عرش محکم بکوبونه به زمین.من بهش یاد میدم با احساس ترین موجود این دنیا باشه تا بتونه هم بهتر درک کنه زیبایی های این دنیارو و هم به انسان کامل تری تبدیل بشه
و اینم بهش یاد میدم که احساساتش رو خرج هر کسی نکنه!
5_دوست داشتی قاتل باشی یا مقتول؟:/
مقتول/:
چون من نمیتونم کسیو بکشم!'-'
6_بویی که بهت آرامش میده
بوی نم بارون:)
7_منو دوست داری؟D:
از روزی ک اومدی وبم کمکم کردی تورا دوست میدارم مهربونه کیوت:")
8_یه سوال از خودم میتونی بپرسی:"/
آمممم..
چرا...فقط میخوام بدونم چرا حرف مردم انقدر برات مهمه؟!
..Finish..
منبع:آنیما*-*
دعوت شده توسط:سلین*-*
خب..بیاید یه داستانی براتون تعریف کنم!
یه روز خدا تصمیم گرفت متفاوت ترین،کیوت ترین،بخشنده ترین و انسان ترین موجودش رو خلق کنه:)
فکراشو که کرد،ایده هاشو که ریخت دست به کار شد..
به وجود اون انسان چندین عنصر مهم رو اضافه کرد
چی اضافه کرد؟
یه چال گونهی فوق کیوت که مثل ناشناخته ترین سیاهچالهی کیهان زیبا و منحصر به فرده،دو جفت چشم بادومی که موقع خندیدن به خط های معجزه آسایی تبدیل میشن،لبخند های شیرینی که بوی سبزی جنگل رو با خودشون میارن:)
قدر یه دنیا انسانیت و سادگی
قدر یه کیهان آرامش و قدرت رهبری
قدر یه دریا محبت و عشق
قدر یه آسمون شخصیت و شعور!
و قدر کل گل های دنیا حس نشاط به زندگی،و خیر خواهی..
و اینطور شد که کیم نامجون،لیدر بی تی اس،و الگوی زندگی من،به وجود اومد:)~♡
اغراق نکردم اگه بخوام بگم اون الگوی واقعی زندگی منه!
تا قبل از این هرگز نتونستم حس داشتن الگو رو تجربه کنم اما این جنتلمنِ کیوت،تونست بشه واقعی ترین الگوی من..
یکی از آرزوهام همیشه این بوده که همراه این کوآلای خوش خنده،قهوه بخورم،بتونم چال های کیوتش رو لمس کنم،بعدش باهم کتاب بخونیم و اون کتاب مورد علاقش رو برای من بخونه،ساعت ها بتونم به تئوری های کیوت و جالبش گوش بدم،برام از گالری های هنری ای که رفته بگه و منو به بهترینشون ببره و با ذوق نقاشی مورد علاقش رو نشونم بده،به باغ وحش بریم و من درحالی که دارم یه کوآلای خوابالو و خسته رو با انگشت نشون میدم بهش بگم که چقدر شبیهشه!(^:
توی یه روز بارونی دوچرخه سواری کنیم و بعدش به تماشای غروب آفتاب توی مکان مورد علاقش بشینیم و اون آهنگ مورد علاقش رو بهم معرفی کنه..
کیم نامجون،نمیدونم میتونم یه روز بهت بگم که تو با اون چشن های جادوییت که یه اثر هنری هستن تونستی زندگی منو نجات بدی و منو به یه آدم دیگه تبدیل کنی یا نه!
حتی نمیدونم میتونم بهت بگم که با مونچایلدت بار ها تونستی قلبم رو آروم کنی یا نه..
بی شک اینم نمیدونم که میتونم یه روز ازت بابت وقتایی که با وجودت دردی که داشتی برامون بخندی تشکر کنم یا نه.
درسته که تو شاید هرگز منو نبینی و نشناسی،دختری رو که با لیریک های جادویی تو زندگی میکنه؛اما من توی این روز برای تو آقای باهوشه بنگتن،قدر آسمون بی کران چشمات که درخشان ترین ستاره ها توش میدرخشن موفقیت آرزو میکنم
برات آرزو میکنم قدر دریای صاف و زلال دلت بخندی
و قدر سبزی وجودت سلامت باشی!シ︎🌱
مرسی که مونی خوش خندهی ما بودی و لطفا همیشه بمون!
تولدت مبارک لیدر با استعداد بی تی اس!*-*
دوستدار تو،کسی که بی اندازه تحسینت میکند،کیم چومی:)💚🌿