💚🌱Happy Namjoon dayシ︎

خب..بیاید یه داستانی براتون تعریف کنم!

یه روز خدا تصمیم گرفت متفاوت ترین،کیوت ترین،بخشنده ترین و انسان ترین موجودش رو خلق کنه:)

فکراشو که کرد،ایده هاشو که ریخت دست به کار شد..

به وجود اون انسان چندین عنصر مهم رو اضافه کرد

چی اضافه کرد؟

یه چال گونه‌ی فوق کیوت که مثل ناشناخته ترین سیاهچاله‌ی کیهان زیبا و منحصر به فرده،دو جفت چشم بادومی که موقع خندیدن به خط های معجزه آسایی تبدیل میشن،لبخند های شیرینی که بوی سبزی جنگل رو با خودشون میارن:)

قدر یه دنیا انسانیت و سادگی

قدر یه کیهان آرامش و قدرت رهبری

قدر یه دریا محبت و عشق

قدر یه آسمون شخصیت و شعور!

و قدر کل گل های دنیا حس نشاط به زندگی،و خیر خواهی..

و اینطور شد که کیم نامجون،لیدر بی تی اس،و الگوی زندگی من،به وجود اومد:)~♡

اغراق نکردم اگه بخوام بگم اون الگوی واقعی زندگی منه!

تا قبل از این هرگز‌ نتونستم حس داشتن الگو رو تجربه کنم اما این جنتلمنِ کیوت،تونست بشه واقعی ترین الگوی من..

یکی از آرزوهام همیشه این بوده که همراه این کوآلای خوش خنده،قهوه بخورم،بتونم چال های کیوتش رو لمس کنم،بعدش باهم کتاب بخونیم و اون کتاب مورد علاقش رو برای من بخونه،ساعت ها بتونم به تئوری های کیوت و جالبش گوش بدم،برام از گالری های هنری ای که رفته بگه و منو به بهترینشون ببره و با ذوق نقاشی مورد علاقش رو نشونم بده،به باغ وحش بریم و من درحالی که دارم یه کوآلای خوابالو و خسته رو با انگشت نشون میدم بهش بگم که چقدر شبیهشه!(^:

توی یه روز بارونی دوچرخه سواری کنیم و بعدش به تماشای غروب آفتاب توی مکان مورد علاقش بشینیم و اون آهنگ مورد علاقش رو بهم معرفی کنه..

کیم نامجون،نمیدونم میتونم یه روز بهت بگم که تو با اون چشن های جادوییت که یه اثر هنری هستن تونستی زندگی منو نجات بدی و منو به یه آدم دیگه تبدیل کنی یا نه!

حتی نمیدونم میتونم بهت بگم‌ که با مونچایلدت بار ها تونستی قلبم رو آروم کنی یا نه..

بی شک اینم نمیدونم که میتونم یه روز ازت بابت وقتایی که با وجودت دردی که داشتی برامون بخندی تشکر کنم یا نه.

درسته که تو شاید هرگز منو نبینی و نشناسی،دختری رو که با لیریک های جادویی تو زندگی میکنه؛اما من توی این روز برای تو آقای باهوشه بنگتن،قدر آسمون بی کران چشمات که درخشان ترین ستاره ها توش می‌درخشن موفقیت آرزو میکنم

برات آرزو میکنم‌ قدر دریای صاف و زلال دلت بخندی

و قدر سبزی وجودت سلامت باشی!シ︎🌱

مرسی که مونی خوش خنده‌ی ما بودی و لطفا همیشه بمون!

تولدت مبارک لیدر با استعداد بی تی اس!*-*

دوستدار تو،کسی که بی اندازه تحسینت میکند،کیم چومی:)💚🌿

 

 

 

اثر هنریఌ︎

𝚈𝚘𝚞'𝚛𝚎 𝚍𝚛𝚒𝚙𝚙𝚒𝚗𝚐 𝚕𝚒𝚔𝚎 𝚊 𝚜𝚊𝚝𝚞𝚛𝚎𝚝𝚎𝚍 𝚜𝚞𝚗𝚛𝚒𝚜𝚎

تو مثل یه آفتاب اشباع شده میچکی

𝚈𝚘𝚞'𝚛𝚎 𝚜𝚙𝚒𝚕𝚕𝚒𝚗𝚐 𝚕𝚒𝚔𝚎 𝚊𝚗 𝚘𝚟𝚎𝚛𝚏𝚕𝚘𝚠𝚒𝚗𝚐𝚜 𝚜𝚒𝚗𝚔

تو داری مثل یه سینک لبریز شده ریزش میکنی

𝚈𝚘𝚞'𝚛𝚎 𝚛𝚒𝚙𝚙𝚎𝚍 𝚊𝚝 𝚎𝚟𝚛𝚢 𝚎𝚍𝚐𝚎 𝚋𝚞𝚝 𝚢𝚘𝚞'𝚛𝚎 𝚊 𝚖𝚊𝚜𝚝𝚎𝚛𝚙𝚒𝚎𝚌𝚎

همه‌ جات زخمی شده اما تو هنوز یه اثر هنری هستی!

⁂𝙲𝚘𝚕𝚘𝚛𝚜_

بر روی زخم هایم دست میکشم،

و به این فکر میکنم که آنها بی نظیر ترین اثر هنری ای هستند که دیدم!

شاید زخم هایم به چشم عده‌ای ننگین بیایند

اما من هرروز آنهارا نوازش میکنم و با خود میگویم:گاهی برای زیبا بودن باید نقص هایی داشت!..نقص هایی که متفاوت تر باشند.و داستانی‌ متفاوت تر از آن پشتشان!

تو سخت گریه میکردی..

تو خیلی بلند گریه میکنی

اشکهات یکی پس از دیگری سرازیر میشن

چشمات سرخ شدن

دستات میلرزن

صدات گرفته!

وقتی حرف میزنی،وقتی از سیاهی ای که اطرافت رو فرا گرفته بود و ممکنه بازم بگیره حرف میزنی من میترسم

چیکار میتونستم بکنم؟تو هیچوقت چیزی نمیگفتی

هرروز میومدی و همون جای همیشگی میشستی و آب‌پاش قرمز رنگمو ازم میگرفتی و خواهش میکردی که اجازه بدم تو به گل های گل فروشیم آب بدی.

وقتی ذوق و برق توی چشماتو میدیدم نمیتونستم نه بگم

آب پاش و بهت میدادم و تو دقیقه ها غرق آب دادن به گل های رنگارنگ گل فروشی میشدی.

و من پشت پیشخون می‌ایستادم و درحالی که لیوان شیر کاکائوم و توی دستم می‌فشردم و به صدای ملودی بارون گوش میدادم،نگاهت میکردم.

نمیدونم و هرگز نفهمیدم که چرا وقتی داشتی گل هارو آب میدادی یواش و آروم اشک میریختی..

فکر میکردی من نمیبینمت ولی اشکهات زیاد تر از این حرفا بودن.

خودمو به ندیدن میزدم و مشغول تمیز کردن قفسه‌ی کتابخونه میشدم؛چند دقیقه بعدش میومدی و کنار می‌ایستادی و به کتاب ها نگاه میکردی

به یه کتاب با جلد قهوه‌ای اشاره کردی و پرسیدی اون چیه؟

بهت گفتم دزیرس 

دزیره..

پرسیدی میتونم ببرم و بخونمش؟

سر تکون دادم و کتاب رو از توی قفسه برداشتم و به دستت دادم.

کتابو گرفتی و رفتی روی یه میز صندلی گوشه‌ی کافه نشستی و مشغول خوندن شدی.

درحالی که داشتم برای مشتری ها گل هارو میپیچیدم زیر چشمی نگاهت میکردم

بازم داشتی گریه میکردی!

اشکهات روی صفحه های کتاب میریختن و رد خودشونو به جا میزاشتن.

مغازه که تعطیل میشد کتابو روی میز میزاشتی و بعد از خداحافظی گرمی بیرون میرفتی..

وقتی میرفتی کتابو باز میکردم و به رد اشکهات روی صفحات خیره میشدم.

تو هرروز به مغازه‌ی ساده‌ی من میومدی و باز هم مثل هرروز ازم میخواستی اجازه بدم گل هارو آب بدی،کتابخونه رو تمیز کنی 

میز صندلی هارو مرتب کنی

و گوشه‌ی کافه دزیره رو بخونی 

و من مثل روز های دیگه فقط به تماشا کردنت میشستم.

یک روز اما با روز های دیگه فرق داشت

یک روز درحالی که داشتی دزیره رو میخوندی صدای شکستن بغض عمیقت توی مغازه پخش شد و با صدای شر شر بارون مخلوط شد.

متعجب و سردرگم به تویی که روی زمین افتاده بودی و داشتی هق هق میکردی خیره شدم و نمیدونستم باید چیکار کنم!

به سمتت اومدم و دستات و توی دستام گرفتم.

دستات سرد بود،زخم های کوچیک و بزرگی روش بود 

گونه هات قرمز شده بودن

چشمات هم سرخ بودن

و میلرزیدی 

بارونی خودمو روی شونه هات انداختم و لیوان شیر کاکائوم رو به تو دادم تا بخوری و آروم تر شی.

اما تو خیلی سخت گریه میکردی

از روزهایی برام گفتی که توشون خط لبخندت کمتر دیده می‌شد و برق چشمهات ناپدید شده بودن

از لحظه هایی میگفتی که برای فرار از دست افکارت ذهنت رو دفن کرده بودی.

بهم گفتی میترسی که باز هم اون روزا برسن

گفتی از تیرگی ای که دورت پیچیده شده میترسی 

دستامو به صورت خیست کشیدم و اشکهاتو پاک کردم

بهت گفتم شاید بتونی از این به بعد بیشتر به مغازم بیای

و شاید بتونیم بیشتر باهم کتاب بخونیم

گفتم اون جای همیشگی رو تا ابد برای تو نگه میدارم

لیوان شیر کاکائوی گرم همیشه برات روی پیشخوان آمادست 

همیشه همون آب پاش قرمز کنار گلدون ها و گل ها منتظرته

کتابخونه رو تمیز نمیکنم تا وقتی که تو برسی

دزیره روی میز میمونه تا بیای و ادامش رو برام بخونی

به چشمات نگاه کردم،حالا چقدر آروم تر شده بودن

یه گل نیلوفر از بر میدارم و روی دستات میزارمش 

زخم هاتو دست میکشم و لبخند میزنم

و بهت میگم که همیشه یکی اینجا منتظرته!

تو سخت گریه میکردی و من میترسیدم ولی حالا شاید بشه فقط با بغل کردنت قلبت رو آروم کرد..

+همیشه آرزو داشتم یه گل فروشی داشته باشم که توش یه کتابخونه‌ام باشه و اون طرفش یه کافه‌ی نقلی که کلش دکور چوبی داره:))))فاک لایف..

+لطفا درحال خوندن متن موزیک پلی شود:')~

:)!𝐈 𝐤𝐢𝐥𝐥𝐞𝐝 𝐡𝐞𝐫

صدای گریه هایش در سرم می‌پیچید و مویرگ های مغزم را آزار میداد

مدت ها بود که به این اتاق تنگ و تاریک می آمد و مثل یک کودک بی دفاع گریه میکرد.

گریه میکرد..گریه میکرد و گریه میکرد 

انگار که تنها کاری که می‌توانست بکند همین بود.

دیگر تحملم تمام شده بود؛

از روی صندلی چوبی بلند شدم و کُلت روی میز رو برداشتم،

رویش را به سمت خودم برگرداندم و در چشمان خیس و پر از عجزش نگاه کردم..

دستانش میلرزید و قلبش درحال انفجار بود!

او زاده شده بود تا درد بکشد.

کلت مشکی رنگ را روی پیشانی اش گذاشتم و برای آخرین بار به چشمانش نگاه کردم

ماشه را کشیدم.

و دیگر صدای گریه ای نمی‌آمد

آن روز خودم را کشتم؛

دردناک به نظر می‌رسید ولی نه!

آن روز من انسانی را کشتم که چاره‌ای جز گریه کردن نداشت.

گریه هایش ضعفش را فریاد می‌زد!

ماشه را که کشیدم،پیکر بی‌جانش روی زمین افتاد و دیگر نه صدای گریه ای شنیده می‌شد

و نه آن منِ ضعیف و ناتوان وجود داشت

من خودم را کشتم تا آزاد شوم:)

کوچکِ نحیف

‌

ﺷﻨﯿﺪﻩ ﺑﻮﺩﻡ ﻗﻠﺐ ﻫﺮﮐﺲ ﺑﻪ ﺍﻧﺪﺍﺯﻩ ﻣﺸﺖ ﮔﺮﻩ ﮐﺮﺩﻩ‌ﺍﺵ ﺍﺳﺖ ؛ ﻣﺸﺖ ﻣﯽ‌ﮐﻨﻢ ﻭ ﺧﯿﺮﻩ ﻣﯽﺷﻮﻡ ﺑﻪ انگشت‌های ﮔﺮﻩ ﺧﻮﺭﺩﻩاﻡ ، ﺩﺳﺘﻢ ﺭﺍ ﻣﯽﭼﺮﺧﺎﻧﻢ ﻭ ﺩﻭﺭﺗﺎﺩﻭﺭﺵ ﺭﺍ ﻧﮕﺎﻩ ﻣﯽ‌ﮐﻨﻢ ، ﭼﻘﺪﺭ ﮐﻮﭼﮏ ﻭ ﻧَﺤﯿﻒ ﺑﺎﯾﺪ ﺑﺎﺷﺪ ﻗﻠﺒﻢ!

ﺩﺭ ﻋﺠﺒﻢ ﺍﺯ ﺍﯾﻦ ﮐﻮﭼﮏ ﻧﺤﯿﻒ ﮐﻪ ﭼﻪ ﺑﻪ ﺭﻭﺯﻡ ﺁﻭﺭﺩﻩ ؛ ﻭﻗﺘﯽ ﺗﻨﮓ ﻣﯽﺷﻮﺩ می‌خواهم ﺯﻣﯿﻦ ﻭ ﺯﻣﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﻬﻢ ﺑﺪﻭﺯﻡ !

ﻭقﺘﯽ ﻣﯽﺷﮑﻨﺪ ﭼﻨﮓ ﻣﯽﺍﻧﺪﺍﺯﺩ ﺑﻪ ﮔﻠﻮﯾﻢ ﻭ ﻧﻔﺲ ﺭﺍ ﺳﺨﺖ ﻣﯽﮐﻨﺪ ؛ ﻭﻗﺘﯽ ﮐﻪ میخواهد ﻭ نمی‌تواند ﻣﻮﺝ ﻣﻮﺝ ﺍﺷﮏ ﻣﯽﻓﺮﺳﺘﺪ ﺳﺮﺍﻍ چشم‌هایم.

ﺩﺭ ﻋﺠﺒﻢ ﺍﺯ ﺍﯾﻦ ﮐﻮﭼﮏ ﻧﺤﯿﻒ ...

_احمد شاملو 

ساکن شدن در بیشه‌ی خشکیده

یادم است کی بود

دقیق یادم است چه زمانی بود

زمانی که در میان بیشه زار هایی با گل های زرد رنگ خشکیده میدویدم

و پژواک باد در راهرو های تنگ و تاریک ذهنم قدم میزد

زمانی که هر ریشه‌ی خشک و تازه‌ای در عمق جانم رسوخ میکرد

وقتی که پشت پلک هایم اقیانوس خشکیده ای طغیان میکرد

همان زمان بود که فهمیدم پاهایم همانجا متوقف شدند

بلاخره تمام شد؛

تا به این روز تنها پاهایم بودند که میل یاری با مرا داشتند

حال این همسفران قدیمی هم در همینجا،همین لحظه و 

در این بیشه‌ی خشکیده،همراهی با پیکر نیمه جانم را پایان بخشیدند.

دیگر توان حرکت دادنشان را نداشتم.کاش میشد همینجا تمامش میکردم

روز های زیادی بود که نیمه شب ها پشت پنجره می‌ایستادم

و خودم را روی ماه تصور می‌کردم.

به اطرافیان نیم نگاهی می‌انداختم و در دلم آرزو میکردم که کاش

کمی فرق داشتند

مثل من!

شاید مشکل از خودم بود

از عمیق ترین جای قلب و ذهنم

از سطحی ترین مکان مردمک هایم

از سیاه ترین روز های انتظار کشیدنم

مغز استخوانم میسوخت از فرط دردی که تنها آزارش بی حسی مطلق بود

بازوهایم میلرزیدند از سوز سردی که از قلب انسان های دورم میرسید

شاید این بار در همین بیشه زار بمانم 

شاید بمانم تا این بیشه زار دوباره سبز شود 

فنجان قهوه‌ی تلخم را پر میکنم

سرریز می‌شود

داستان این قهوه

این بار داستان سرریز شدن ذره ذره‌ی جان من است..

🥳💜💫Happy birthday JK

امروز،روز بزرگی برای من و صد البته کل آرمی هاست..

جئون جونگکوک مکنه‌ی شیرین،با استعداد،مهربون و خوش قلبِ بی تی اس ۲۴ ساله شده!

بله..باور کنید یا نکنید جی کی کوچیک ما دیگه ۲۴ سالش شده

هشت سال از زمانی که به عنوان وکالیست بی تی اس دیبو کرد گذشت.

از اون روزی که سرِ بانی ما از بزرگی ساختمون های سئول منگ میشد و قلبش از دوری مادرش تنگ تر و تنگ تر:)

امروز ۲۴ امین سالگرد زمینی شدن یکی دیگه از فرشته های خداست

فرشته ای که بهمون یاد داد مهم نیست چقدر کوچیک باشید،مهم اینه بتونید کار های بزرگ رو توی همون سن انجام بدید 

مهم اینه بتونید قلب میلیون ها نفر رو بهم پیوند بزنید و عشقی وصف نشدنی بینشون ایجاد کنید.

این پسر به ما یاد داد کوچیک بودن و سختی ها دلیل خوبی برای خسته شدن نیستن!

"تا وقتی که دستا و پاهام فرسوده بشن 

تا آخرین صدایی که دارم

میخوام براتون بخونم!

_جئون جونگکوک"

بی شک اون شیرین ترین چیز میون اینهمه تلخی میتونه باشه.

میتونه کسی باشه که حتی با لبخندش آب خنکی رو میون کلی آتیش بریزه

اون فرشته‌ای بود که بال هاش ازش گرفته شد و روی زمین اومد

اما روزی روزگاری خودش برای خودش بال هایی ساخت..

خرگوش کوچیک ما راه زیادی رو تا اینجا اومده:)

اگه از من بپرسید میگم که اون هنوزم همون پسر ۱۵ سالست که با صداقت تموم صدای بهشتیش رو به آرمی ها هدیه میداد..

اون هنوزم همون پسره

با این تفاوت که بیشتر از قبل میدرخشه 

بهتر از قبل پرواز میکنه 

خیلی زیادتر از قبل عشق دریافت میکنه

(و البته بماند ک سخسی تر و کشنده ترهم شده!!!! :")))) )

پاهای مکنه‌ی بی تی اس و بانی ما..راه زیادی رو اومده

بیاید بیشتر از قبل دوستش داشته باشیم،بهتر از همیشه حمایتش کنیم

و عاشقانه تر از قبل دستاشو بگیریم:)💜

جئون جونگوک،ازت ممنونم بابت تموم وقتایی که جنگیدی و شدی کسی که با صداش آرامش رو معنی کرد.

خرگوش کوچیک آرمی ها،ممنونم که با آهنگ های صاف و سادت شدی دلیل آرامش روح و تن من:)

مکنه‌ی طلایی بنگتن،ازت ممنونم که انقدر دوستمون داری!

به رسم عادت،تولدت مبارک جونگکوکی شیرین ما🥺🍓❤🥳🥳

🦋💙!Happy JK day

+انتظار داشتم بیان روز تولد کوک شلوغ تر از این حرفا باشه ولی فقط یه وب رو دیدم که برای تولدش برنامه ریخته بود؛بیان بیش از حد خلوته!!

+این پست قرار بود دیشب منتشر بشه ولی از اونجایی که بیان ریده است عکس و فیلم آپلود نمیشد قرار بود عکس و فیلم ها بیشتر بیشتر باشن ولی همین دوتارو تونستم آپلود کنم به لطف بیان🙂🗡

+تولد خرگوشیمون مبارکمونننننن🐰🤍

جادوی چشمان تو

قلمو را در دستم چرخاندم و به تخته‌ی سفید رو به رویم نگاه کردم...

قلم را به رنگ سبز آغشته کردم و جلوی سفیدی تخته‌ام گرفتم

خواستم رنگ را روی سفیدی بکشم که مکثی کردم؛قلم را روی زمین انداختم و کلافه به ساختمان های بلند و کوتاه پشت پنجره خیره شدم...

۲ سال بود،۲ سال بود که من هرروز قلم و رنگ و بوم خودم را می آوردم و میخواستم تورا بکشم!

و هر بار همانند دفعه‌ی پیش ناتوان تر از قبل دست از کار می‌کشیدم.

من نقاش ماهری بودم اما هرگز نتوانستم بفهمم که چرا در کشیدن آن صورت ماهگون و تار موهای لخت و مشکی ات و آن چشمان تیله ای و سیاه به رنگ شبت ناتوان بودم..

میدانی سخت ترین بخش صورتت برایم کجا بود؟

چشمانت..چشمانت انگار سیاه چاله ای بود که هر بار مرا داخل خود میکشید و غرق میکرد

غرق میشدم و غرق میشدم در چشمانت!

مسخ میشدم با رنگ لب های سرخت و آن تار موهای صاف و ابریشمی ات

من نقاش بودم اما بمن بگو چرا هرگز نتوانستم انگشتان کشیده و سفیدت را بکشم؟

چرا نتوانستم ابرو های کمانی ات و پیشانی درخشانت که گویی فرشتگان رد بهشت را روی آن جا گذاشته بودند را بکشم؟؟

من نقاشی بودم ک همه جا را سفر کرده بودم و مناظر و تصویر انسان های زیادی را روی بوم نقاشی کشیده بودم.

اما هر بار ناتوان تر از قبل بودم در رسم صورت بی مانند تو.

شاید مشکل از من بود؛من هرگز یاد نگرفتم که با زیبایی تو کنار بیایم.

با برق چشمان تیره‌ات

با آن مژه های بلندت که باید تک تکشان را بوسید 

با تمام مهربانی هایت

آری،من هرگز یاد نگرفتم خودم را غرق وجودت نکنم‌

یاد نگرفتم دوست نداشتن تک تک حرف هایت را

یاد نگرفتم که کمتر دوست داشته باشم لبخندت را که مثل شیر و عسل گرم و شیرین بود

ای کاش یاد داشتم که تورا کمتر دوست بدارم..

در آن صورت شاید میشد بتوانم با خیالی آسوده و به راحتی به چشمانت فکر کنم و آنها رو روی بوم بکشم..

چشمانت جادو شده بودند

جادوی همان کلیسای متروک که در میان جنگل های سبز و مرطوب پنهان شده بود.

امروز بار آخر بود؛تصمیم گرفتم دیگر تلاش نکنم

چون برای کشیدن تو قلمو ها بیش از حد بی هنر و بوم ها بی اندازه کوچک و حقیر بودند!

تورا باید تنها با قلمو هایی از جنس طلا و بوم هایی با گرد بهشتی کشید!

من دیگر برای کشیدنت به اینجا نمی آیم 

نه بخاطر اینکه خسته ام از تلاش کردن هایم..

بلکه به این دلیل که تو برای روی بوم نقاشی شدن بیش از حد زیبایی..

 

پابرهنه وسط دریا

راجب آرامش و مفهوم آن چیز های زیادی شنیده بودم..یک بار شنیدم‌ پیرمردی میگفت آرامش را از همان چیزی دریافت کن‌ که تورا سمت خودش می‌کشد.

راست هم‌میگفت،او هرروز صبح کرکره‌ی مغازه‌ی قدیمی اش را پایین می‌کشید و چرخ خیاطی درب و داغانش را روشن میکرد و مشغول دوختن لباس های مردم میشد.از او پرسیدم چرا در اوج‌ پیری و زمان استراحتت اینجا‌ می‌نشینی و با این چرخ داغان در این‌مغازه‌ی اجاره‌ای و قدیمی خیاطی میکنی؟

راستش جوابش خیلی به دلم نشست!

گفت من آرامشم را از صدای همین چرخ قدیمی و پارچه های رنگارنگ و این مغازه‌ی کوچک میگیرم.با هر برشی که به پارچه هایم‌ میزنم،با هر  کوکی که به شکاف لباس ها میزنم..من آرامشم‌‌ را همینجا یافتم.برای اینکه آرامش‌ را پیدا کنی فقط باید گوش کنی..گوش کن،خودش تورا فرا می‌خواند!

راست می‌گفت!آرامش صدایت می‌زند..بلند صدایت می‌زند

بلند،اما طوری که تنها خودت آن را میشنوی.

بعد از شنیدن حرف هایش..سفر کردم،سفر کردم به هر جایی که توانستم

گوش سپردم یه هر نجوای آرامی‌ که به گوش میرسید؛به امید اینکه شاید آن نجوا صدای آرامشِ من باشد. 

در طول سفرم بار ها خیال کردم که آرامشم را یافته‌ام

در نگاه رهگذری

در انجام کاری

اما نبود.آن آرامش آرامشِ من‌ نبود؛

در روزی آفتابی و گرم کنار پنجره‌ی کوچک‌ اتاقم نشسته بودم و به نگاهی خسته به ساحل چشم دوخته بودم. دقایقی گذشت که احساس خنکی ای در قلب پر از آتشم‌ کردم!خون در رگ هایم آرام تر حرکت می‌کرد.. 

مردمک هایم تنها یک چیز را می‌دیدند؛دریا را !

ساعت ها گذشت که صدایی به گوشم‌رسید..

صدایی به همان بلندی‌ای که‌ می‌گفتند!

به همان لطافتی که‌ تصور می‌کردم 

این بار آن صدا فرق داشت

این بار مرا فرامی‌خواند..کفش هایم را به پا کردم.تصمیم‌ گرفتم به صدایی که مرا می‌خواند گوش دهم.

تا دریا پیاده رفتم..نسیم خنکی که صورتم را نوازش میداد با آفتاب داغی که می‌تابید کاملا مخالف بود.هرچه بیشتر پیش میرفتم نیرویی که مرا به خود میکشید هم بیشتر می‌شد.

به ساحل رسیدم،نگاه کردم،بو کردم،گوش سپردم،به دریایی که‌ مرا صدا زده بود..

نگاهم را به تک تک موج هایی‌ که گویی توسط بهترین نقاش های دنیا کشیده شده بود دادم.صدا باز هم بلند شده بود

مرا به دل خودش میکشید!

کفش هایم را در آوردم،قدمی‌جلو‌ گذاشتم که اولین موج به ساق پاهایم خورد.

خنکی آب را تا مغز استخوانم حس کردم!چشم هایم را بستم و جلو تر رفتم

آب تا روی زانو هایم رسیده بود.آفتابی که به دریا و موج هایش می‌تابید درخشندگی زیبایی را روی آب ایجاد کرده بود که قلبم را عاشق میکرد!

دستانم را روی موج ها کشیدم و بوی دریا را استشمام کردم..

آن پیرمرد خیاط گفت آرامش مرا به خود می‌خواند.

مرا خواند!

و حالا من داشتم پابرهنه وسط دریا راه میرفتم

و موج های نقره‌ای رنگ به پاهای خسته از سفرم می‌خورد

سفرم طول و دراز بود،اما خوشحالم که سر انجام تورا پیدا کردم

ای دریای  بی پایان!

پس از تمام خستگی ها تو مرا خواندی 

و من داشتم پا برهنه وسط قلب شِنی تو قدم میزدم..

حالا که اینجا در عمق این دریا مخفی شده‌ام

بگذار برای پرندگان دریایی و تمام کشتی ها تعریف کنم که:

من آرامشم را یافتم!:)

༆Barefoot in the middle of the sea

!I'm lost

من گمشدم..

در یک رنگین کمان

الان رنگین کمانمون

رفته!..

من گمشدم،در سکوت بلند ترین صدای دنیا 

در رنگ های گمشده‌ی یک تابلوی نقاشی

در لبخند کودکی غمگین

من گمشدم در ستاره‌ ای که سالیان سال آرزوهایم را به او میگفتم،اما نمی‌دانستم که

ستاره صدها سال پیش مرده است 

من گمشدم،در شمارش بی پایان عقربه ها

در صدای ناقوس کلیسایی متروک که دیگر کسی به بهانه‌ی به صدا در آوردن ناقوس زنگ زده اش پا به آنجا نمی‌گذارد!

در آخرین رنگ رنگین کمان شادی هایم

در همان روزی که تو دیگر نخندیدی و من شمردن اشک هایت  را آموختم

اما شاید بشود برگشت..

شاید روزی سکوت آن صدای بلند شکسته شود

شاید روزی بشود رنگ به تابلوی نقاشی‌ رویاهات برگردد 

شاید روزی بیاید که کودک بازیگوش بچگی هایم باز هم شیرین ترین لبخند دنیا

را بزند.

شاید روزی برسد‌ که ستاره‌ام دوباره متولد شود و من باز در گوشش نجوا کنم رویاهایم را..

شاید عقربه ها با پاهایم یاری کنند

شاید باز هم کسی بخواهد صدای ناقوس آن کلیسا را بشنود

شاید باز هم رنگ های رنگین کمانمان بهم برسند

و شاید روزی لبخند هایت برگردند

اما نه،تا روزی که تو از همان راه همیشگی برگردی!..

پس باز هم مینویسم بر روی تمام کاغذ های دنیا:

من گم شده‌ام؛در یک رنگین کمان...